ظهر چارشنبه

ایستگاه میدان ولیعصر سوار شدم. رفتم آخر اتوبوس ایستادم که دسترسی خوبی به صندلی ها دارد. هر کدام از صندلی های ردیف آخر و چهار تا صندلی جلوتر که خالی می شد می توانستم بنشینم. بقیه ی ایستاده ها چسبیده بودند به میله های جلوی در.  ایستگاه زرتشت نگه داشت و یکی بلند شد و من رفتم جایش روی صندلی ای نشستم که پشت به راننده است، کنار پنجره. روبرویم زنی داشت به بچه ای که روی پایش بود شکلات می داد. بغل دستی ام از زن بچه بغل پرسید این ساک مال شماست؟

تازه متوجه ساکی شدم که روی زمین جلوی پایم بود. زن گفت نه. از بغل دستی اش پرسید. او هم گفت نه. ساک مشکی پر و پیمان و سالمی بود که زیپش را تا ته کشیده بودند. بلند گفت این ساک مال کیه؟ کسی جواب نداد. صاحبش هر کس بود پیاده شده بود. م یک بار تعریف می کرد که تو یکی از فرودگاه های خارج چمدانش را گذاشته تو سالن که برود دستشویی و برگردد. وقتی برگشته دیده که پلیس دورتادور چمدان را نوار زرد کشیده و نمی گذارد کسی نزدیک شود. رفته سمت چمدان و ازش پرسیده اند مال توست؟ تایید کرده و همان موقع پلیس خفتش را چسبیده و ول نکرده. گفته زود باش بمبی را که توی این کار گذاشتی خنثی کن. دوست داشتم جای م بودم، در حالی که بقیه فکر می کردند چیز مهم و حیاتی ای توی چنگم دارم خودم می دانستم که پوچ است و باهاش کاسبی می کردم و بازیشان می دادم.

شک نداشتم تو ساکی که جلوی پایم ول شده بود بمب کار گذاشته اند. بمبی که لحظه انفجارش فرا رسیده بود. اولین نفری که آش و لاش می شد خودم بودم. التماس کردم تا ایستگاه بعد دست نگه دارد بگذارد من پیاده شوم. ماشین تو ترافیک مانده بود. همه وجود ساک را فراموش کرده بودند جز من. حواسشان کجاست؟ مساله از این مهم تر؟ به ذهنم رسید به راننده خبر دهم ولی بلافاصله به این نتیجه رسیدم که نمی ارزد، اگر بمب نباشد مضحکه می شوم، یکراست می روم تو قصه های فکاهی. سر فاطمی پشت چراغ قرمز در را زد. پیاده شوم؟ حالا واقعن بمب است؟ اگر اینجا پیاده شوم یک ایستگاه را باید پیاده بروم. کی حال دارد؟ یعنی انقدر گشادم که حاضرم منفجر شوم ولی یک ایستگاه را پیاده نروم؟ یالا بجنب. الان در را می بندد و راه می افتد. اگر پیاده شوم و اتوبوس منفجر نشود و توی این هم بمب نباشد و چاهار تا تکه لباس و یک مایوی شنا باشد با این بزدلی چطور کنار بیایم؟ خب این همه آدم هم که  رفتند روی هوا و هزار تکه شدند مثل تو فکر می کردند. بشر هر چه می کشد از بی عملی است. بابا بمب کجا بود؟ تحت تاثیر خبرها و سریال ها جوگیر شدی. 

در را بست و راه افتاد ولی چندقدم جلوتر دوباره ایستاد و در را زد که مسافر سوار کند. راننده داشت باهام بازی می کرد. می خواست جلوی خودم شرمنده ام کند. حتا دیگر صدای تیک و تاک ساعت بمبه هم واضح و بلند شده بود. دلم می خواست داد بزنم هیس تا همه ساکت شوند و سروصدای بیرون هم بخوابد و کل تهران صدای این تیک و تاک که داشت گوشم را کر می کرد بشنود. هیچ کس نمی شنید حتا دونفر هم آن ته با خیال راحت خوابشان برده بود. خوشا فنا شدن در خواب. با پاهای لرزان از جایم بلند شدم و رفتم جلو. قبل از اینکه دوباره در را ببندد پریدم پایین و رفتم تو پیاده رو و هر آن در انتظار انفجار، دور شدن اتوبوس را تماشا کردم و هزار بار صدای انفجار را برای خودم ساختم و ده هزار بار خودم را دیدم که دارم خبرها را بالا پایین می کنم و بالاخره چشمم به تیتر می افتد: انفجار بمب در اتوبوس خط راه آهن- تجریش. در این سانحه راننده و تمامی مسافران جان خود را از دست دادند.

با عذاب وجدانش چطور تا آخر عمر زندگی کنم؟ چرا فقط خودم را نجات دادم؟