از این قرار

رفته بودیم عیددیدنی. فامیلمون گفت حسابی معروف شدیا. پیش خودش فکر کرد نکنه یه وقت بذارم به حساب تعریف، واسه همین پشت‌بندش گفت البته تو شرارت. بیشترشون سکوت می‌کردن و سکوتشون به این دلیل بود که فکر می‌کردن من خودم دوست ندارم حرفی راجع به ماجرا بزنم،‌ شاید هم فکر می‌کردن هرچی بخوام بگم چیزاییه که تو دهنم گذاشتن. یه سری هم بودن منو که می‌دیدن شروع می‌کردن دادن نظرات سیاسی که بیشتر تو تاکسیا می‌شنوی که بدین‌وسیله همدردی خودشونو نشون بدن یا شاید خیال می‌کردن من با صاحابش در ارتباطم و می‌خواستن شجاعتشونو به رخم بکشن. اندازه‌ی سلول چیزیه که همه درموردش سوال دارن. منم از بس بلند شدم براشون قدم‌رو رفتم که از اینجا تا اونجا و دستامو به‌ اندازه‌ی طول دوتا نون‌بربری باز کردم خسته شدم. آخرش دیگه مساحت رو روی کاغذ الگوی خیاطی قیچی زدم و هرجا ازم اندازه می‌خواستن کاغذ الگو رو از کیفم درمی‌آوردم براشون پهن می‌کردم می‌گفتم انقد. جالب‌تر اما واکنش یه‌عده‌ای بود که مثلن تو باغن و باخبرن. این‌دسته فکر می‌کردن بهم اسکار داده شده درحالی که لایقش نبودم. فکر می‌کردن دسترنج یه عده دیگه رو چپاول کردم. صورتشونو کج و کوله می‌کردن، چشاشونو تنگ می‌کردن و می‌گفتن آخه چرا تو؟ منم جوابی نداشتم. می‌گفتم آره دقیقن این سوال خود منم هست.

قبل از این ماجرا به دوتا مجله مطلب می‌دادم. بهم گفتن دیگه نمی‌تونم با اسم خودم براشون بنویسم. گفتن با اسم مستعار بنویس. قبول نکردم. یه مجله‌ی دیگه هم حاضر نشد حق‌التحریرم رو بریزه به حسابم. گفتن بیا بهت دستی بدیم. می‌ترسیدن بابت پولی که حقم بود بیان خفتشونو بگیرن و ببرنشون اتاق گاز. گرچه ازم بعید بود اما بهم برخورده بود. بیشتر زندگیمو با "حالا عب نداره، مگه چی می‌شه" گذرونده‌م اما بعد از این‌ ماجرا انگار یه جایی تو مغزم خیلی طبیعی و ناخودآگاه شروع کرد سفت شدن و فاصله گرفتن از ذهن آدمی که خیلی چیزا براش علی‌السویه بود. مثل ترک سیگار که خودبه‌خود اتفاق افتاد و من توش دخالتی نداشتم،‌ اینم خودبه‌خود شد. فعلن برنامه‌ اینه که درمورد یه چیزایی سفت‌تر باشم چون این‌جوری راضی‌ترم.