چمچاره

یک روز این طوری ام: کنار دستی ام تو تاکسی آلتش را از لای زیپ شلوارش بیرون می آورد و در حال بازی باهاش است. نگاهش می کنم ولی به روی خودش نمی آورد و به بیرون خیره شده. به حریم من تجاوز می کنی؟ با دست محکم می زنم بهش که خودش را جمع کند و اگر بگوید بابا تو هم مریضی، راننده تاکسی را خبر می کنم و تا طرف را از ماشین بیرون نیندازد نمی گذارم حرکت کند. شاید کار به دعوا با راننده و حتا کتک کاری هم بکشد. طرفدار دنیای بی خشونت نیستم چون زندگی گیاهی که نمی کنیم.

یک روز این طوری ام: کناری در حال مالیدن آلتش است و من از همان اول که بغلم نشسته فهمیده ام چه بساطی می خواهد راه بیندازد. ولی می گویم به من چه، آلت من که نیست. مال خودش است و اختیارش را دارد و به من هم کاری ندارد. اگر دماغش را می مالید اعتراض می کردم؟ پس حالا هم که آلتش را می مالد، حق اعتراض ندارم. ساکت می نشینم و سعی می کنم حواسم را پرت کنم و او تا آخر می مالد و صدای نفس نفس زدنش هم بلند می شود.

یک روز هم وسط این طوری بودن یکهو آن طوری می شوم. ممکن است در حالی که به خودم می گویم ببین عضو بدن خودش است و به تو ربطی ندارد محکم بزنم زیر آلتش و آلتش کنده شود و بیفتد روی سر راننده. بعد بنشینم برای خودم توجیه کنم و دلیل های روانشناسی بیاورم که چرا این کار را کردم.