سامانه‌ی جست‌وجوی هر گل که بیشتر به چمن می‌دهد صفا

پنج‌شنبه شب مامانم تلفن کرد و گفت دایی کوچیکم مرده. من وقتی شنیدم شیهه کشیدم چون داییم که البته پونزده ساله ندیدمش خیلی قبراق و ورزشکار بود، تو کل خانواده سالم‌ترین آدم بود. مهمون داشتیم و برای جواب دادن به تلفن رفته بودم توی اتاق. بیرونیا صدای شیهه‌م رو شنیده بودن. وقتی تلفنم تموم شد و اومدم بیرون گفتن واسه چی اینطوری شیهه می‌کشی زهره ترک شدیم، گفتم خب بابا یکی که اصلن فکرشو نمی‌کردم مرده، گفتن خب حالا انگار چی شده و کی مرده. پرسیدن علت مرگش چی بوده؟ گفتم نمی‌دونم چون مامانم هم بهم نگفت. یکی گفت تو سایت بهشت زهرا علت مرگ رو می‌نویسن، برو نگاه کن ببین علت چی بوده. رفتیم تو جست‌وجوی متوفی و اسم رو زدیم اما مرده رو برامون پیدا نکرد. یه اسم دیگه زدیم ببینیم علت رو می‌یاره که دیدیم نمی‌یاره، فقط اسم و فامیل و نام پدر و سال تولد و مرگ وآدرس محل دفن رو می‌ده. من اسم خودم رو هم سرچ کردم و دیدم سه بار با فاصله‌ی زیاد مردم و یه بار هم ساری دفنم کردن. بعد اسم دانی رو سرچ کردیم و سایت بهمون گفت متاسفانه ما همچین کسی رو اینجا نداریم. به دانی گفتیم بیا بهشت‌زهرا هم از نمردنت متاسفه، و بسیار خنده برفت.

قبلن هم چندنفر درباره‌ی همچین امکانی که سایت شهرداری تهران گذاشته نوشته بودن ولی تا خودت نری نمی‌فهمی چقدر باحاله. بهتون بگم که اونجا اگه مرده رو پیدا نکنن، یا می‌گن مورد یافت نشد یا می‌گن متاسفانه پیدا نشد. یعنی مرده و زنده رو مسخره می‌کنن، چیزی که با فرهنگ ما سازگار نیست. باید بریم اعتراض کنیم که چرا به فوت شده‌ها و دیده از نقاب خاک برکشیده‌ها و چشم از جهان فروبسته‌ها و جان‌به‌جان آفرین تسلیم کرده‌های ما می‌گید مورد.

من فردا و پس فردای اون روز و امروز هم سر زدن به سایت و جست‌و‌جوی متوفی رو ادامه دادم و اسم هفت جدم رو اونجا سرچ کردم. کاش واقعن در کنار اسم مرده، علت مرگ رو هم می‌نوشت. اگر می‌نوشت کلی قصه بود، حتا به ذهنم رسید که بهشون پیشنهاد کنم به صورت داوطلبانه این کار رو انجام می‌دم و آخرین عکس مرده و عکس سنگ قبرش رو هم (به صورت سه بعدی) بهشون می‌رسونم که هر متوفی صاحب یه پکیج کامل باشه. ولی چرا اسم دائیم رو نیاورد؟ چون مامان به اشتباه فکر کرده بود دایی کوچیکم مرده، درحالی‌که دایی بزرگه فوت کرده. نه اینکه منتظر خبر مرگش باشم ولی اگه می‌شنیدم شیهه هم نمی‌کشیدم.