یا مثلن پیتزاهای نازک گارنی

تو شهرزاد ناهار خورده بودیم و از سی‌وسه‌پل گذشته بودیم و چارباغ بالارو رفته بودیم پایین و رسیده بودیم به چارراه اول و از اونجا سوار تاکسی شده بودیم به مقصد میدون جلفا، کل مسیر هوا ابری و کل روز هوا ابری. تو راه داشتیم دعای خیرمونو نثار غذای خوشمزه و قیمت منصفانه‌ی شهرزاد می‌کردیم. هرکی هرچی خورده بود راضی بود. با اینکه شلوغ بود و گوشام جز صدای بی‌شمار قاشق و چنگالی که می‌خوردن به بشقابای چینی چیز قابل عرضی نمی‌شنید، از جو تالار خیلی خوشم اومده بود.

جلفا سنگفرش بود، توش پر کافه بود، ماشینها کمتر مزاحم عابران پیاده می‌شدن، از این کوچه می‌رفتیم تو اون کوچه و بافت محله عوض نمی‌شد، سنگفرش ته نمی‌کشید، مثل خیابون برادران مظفر نبود که یه تیکه رو سنگفرش کرده باشن و بگن همین بسه براتون، توش غلت بزنید و یاد تهران قدیم کنید. تو جلفا راه می‌ری احساس می‌کنی واسه خودت کسی هستی و یکی یه جایی یواشکی به فکرت بوده، تهدیدی واسه خیابون محسوب نمی‌شی و هی لازم نیست از سر راه کنار بری ماشین رد شه؛ عابر پیاده ارباب محله‌س.

اصفهانو دوست دارم چون جاهایی که توش می‌شه قدم زد و نشست و وقت گذروند زیاده. چارباغ بالا و چارباغ خواجو و جلفا و مادی‌های فراوون و اون مسیر قشنگ جلو دانشگاه هنرش و کوچه پس کوچه‌های دنج و کناره‌ی رودخونه و نقش جهان. من از اون توریستایی‌ام که اگه پیاده‌روی تو شهری بهم حال بده بنده‌ی اون شهر می‌شم و بس که دوباره بر می‌گردم بهش جفتمونو زخمی‌ می‌کنم. واسه همین با استانبول خیلی ایاغم، با بوشهر و بندرعباس هم همینطور. خوبی اصفهان اینه که دیدنی‌هاش تو یه نقطه جمع نیستن و تو کل شهر پراکنده‌ان، برعکس اون چیزی که از مردمش می‌گن، خود شهر خیلی سخاوتمنده، قشنگیاش تو چاردیواری کاخها و موزه‌ها محصور نشده، خیلی از جاهای توریستیش زنده‌ان و همچنان کاربری دارن.

جلفا رو حسابی چرخیدیم و رفتیم آرابو ساندویچ گرفتیم. مزه‌ی کثافت می‌داد و واسه همین به خودمون و باعث و بانیش لعنت فرستادیم. ولی فرداش رفتیم ناهارمونو از ساندویچی کارن تو خاقانی گرفتیم و غرق نور و سرور شدیم. می‌دونم تعریف کردن از جایی که سال‌های سال داره ازش تعریف می‌شه هنر نمی‌خواد و از پست‌ترین کارها نزد مومنانه ولی منم جایی امضا ندادم که آدم هنرمندی‌ام.