راهی که پیش پای ما گذاشته‌اند تصور کردن است

یک چیزهایی توی خانه انتظار مرا می‌کشند. ظرف شیرینی را یادم رفت بگذارم تو یخچال و یادم رفت درش را ببندم و حالا شیرینی‌های به آن تازگی و خوشمزگی در غیاب من دارند هوا می‌خورند و خشک می‌شوند. شیر پکیج هر سه ثانیه یک‌بار چکه می‌کند. قبل از اینکه بیایم بیرون ظرف گذاشتم زیرش. بعد فکر کردم این ظرف کوچک است، ظرف بزرگ‌تری گذاشتم. مدام با خودم محاسبه کردم چند ساعت طول می‌کشد ظرف پر از آب شود و آب سرریز کند و بریزد روی لباس‌شویی و از آنجا سربخورد پایین و بیایید تا وسط آشپزخانه و ببیند چاهک هم به خاطر سوسک بسته است و کل آشپزخانه را بگیرد و بالا بیاید و به جاهای دیگر خانه هم سرایت کند و از خانه بیرون بزند و شره کند توی راه پله و راه پله را تند و تند پایین برود و هرچه سر راهش هست بردارد و به در و دیوارها بکوبد و با خود پایین ببرد و به خیابان بریزد و محله را فرا بگیرد و به محلات دیگر و به مناطق دیگر سرایت کند و شهر را درنوردد و همه سراسیمه و شلپ‌شلپ‌کنان به این طرف آن‌طرف بدوند و این سیل را به بسته شدن سفارت بریتانیا نسبت بدهند و در اخبار بگویند سیل بی‌سابقه در پایتخت؟

زیر ظرف یک عالم پارچه چپاندم که اگر سرریز کرد، ریختن آب روی زمین و راه افتادن سیل به تاخیر بیفتد. یادم رفت روی سیب‌زمینی‌هایی که خرد کرده بودم آب بریزم. حالا خرد شده توی ظرف در نبود من دارند سیاه می‌شوند. لپ‌تاپم دارد در نبودم شارژ خالی می‌کند. جوراب‌هایم در نبودم دارند روی شوفاژ از حرارت زرد می‌شوند. بوی آشغال‌هایی که از خانه بیرون نبرده‌ام دارد غلیظ‌تر می‌شود.

انتظارم این است که وقتی از خانه می‌روم روند پیرشدن پدر و مادرم متوقف شود تا من برگردم. اما بعد از چندوقت که می‌بینمشان یکه می‌خورم. توی عکس‌ها دوستانم را می‌بینم که آدم‌های دیگری شده‌اند، معاشرینشان از سیاره‌ای دیگرند. حتا آن بخش از تنم که جلوی چشمم نیست در غیاب چشم‌هایم تغییر شکل می‌دهد و عوض می‌شود. اینها همه سواستفاده از نبودن من است برای ناامن‌کردنم. عادلانه این است که حداقل اجازه‌ی تماشا داشته باشم، مگر چقدر زندگی می‌کنم که نبینم؟