ان‌دام

چندسال پیش با الهه رفته بودیم پیش شهرام ناظری. می‌خواستم باهاش مصاحبه کنم. تا آن موقع مرا ندیده بود. تلفنی حرف زده بودیم و دعوایمان شده بود و گفته بود از من شکایت می‌کند. یکی دوسال گذشته بود و دوباره زنگ زده بودم برای مصاحبه و گفته بود بروم پیشش. به محض اینکه رسیدیم به الهه گفت مرضیه شمایی؟ الهه گفت نه ایشونه. مرا با چشم‌های گرد شده نگاه کرد و گفت تویی که پدر منو درآوردی؟ منظورش این بود که چرا به رغم اینکه فکر می‌کرده غول بی‌شاخ و دمی هستم، این‌قدر ابعاد کوچکی دارم.

چند روز پیش برای صحبت درباره‌ی کاری رفته بودم جایی. بردندم پیش رئیس. خانم محجبه‌ای بود که در محیط کار دمپایی پا می‌کرد. تا من را دید گفت شما با این جثه‌ت این گزارشا رو می‌نویسی و انقد آتیش می‌سوزونی؟ خودش درشت و ورزیده بود. مدام سرتاپای مرا نگاه می‌کرد و باورش نمی‌شد.

نگاه عمومی همین است. یعنی این نگاه را درجاهای مختلف و از همه‌جور آدمی دیده‌ام. اگر حرف گنده‌ای بزنی هیکلت هم توی ذهن آدم‌هایی که ظاهرت را ندیده‌اند، به همان اندازه بزرگ می‌شود. این نگاه از جایی آمده که می‌گوید در نهایت همه چیز به جنگ فیزیکی می‌کشد و اگر گنده نیستی و نمی‌توانی وقت کتک‌کاری مشت بزنی باید زبانت را غلاف کنی. ترازو تو دست خیلی‌هاست. نازنین خسروانی که بازداشت شده بود کم نبودند کسانی که درباره‌ی جثه‌ی ریزش مرثیه‌سرایی کردند و گفتند نازنین که فقط چهل کیلوئه. اون دیگه چه تهدیدی می‌تونست برای حکومت باشه؟ انگار هرچه گنده‌تر تهدید‌آمیزتر. نبرد تن‌به‌تن درناخودآگاه آدم‌ها، آدم‌هایی که خودشان را پاره‌پوره می‌کنند تا ثابت کنند قائل به گفت‌وگو هستند جای همیشگی دارد. اینها هم شواهدش. یک عمر است که حرف‌هایم با هیکلم قیاس می‌شود.