سه روز پیش

حتمن خودم هم یکی از کسانی بوده‌م که هرجا حس کردم باعث پیشرفت کسی شدم، به روش آوردم و جلوی بقیه قضیه رو به رخ کشیدم. شاید از دهن من هم جمله‌های "هیچی نبود، من آدمش کردم."،‌ "اگه من نبودم به اینجا نمی‌رسید"، " هیچ‌کاری بلد نبود من بودم که یادش دادم"، " من بودم که اولین بار راه فلان‌جا رو نشونش دادم" بیرون اومده. حتمن یکسری آدم هستند که فکر می‌کنند باعث پیشرفت من شد‌ه‌ن و باعث شده‌ن من به جایی برسم. منظورم از "جایی" رسیدن به قلل رفیع نیست. همین که احساس کنن و فقط احساس کنن یه پله جلوتر از خودشون هستی.

از یه طرف هستند آدمایی که وقتی درباره‌ی موفق بودن کسی می‌خوان حرف بزنن، سریع پیشینه‌ی طرف رو هم ضمیمه‌ش می‌کنن. می‌گن "طرف قبلن منشی بوده، الان ببین تبدیل به چه عکاس اینترنشنالی شده." "طرف سه سال پیش کاسب بود، الان برو ببین چه ادعای روشنفکری می‌کنه". انگار آدما حق پیشرفت ندارن و باید در همون‌جایی که بوده‌ن ثابت وایسن. این حرفا از دهن آدمای لوزر بیرون می‌یاد. کسایی که احساس حقارت داره می‌کشدشون.